Pies rasowy – ogar polski

Uważa się, że ogar polski (jak wszystkie psy gończe w Europie) pochodzi od psów św. Huberta. Prawdopodobnie ma również domieszki foxhounda i innych psów gończych. Zapiski o ogarach znajdują się w następujących dziełach: „Żywot człowieka poczciwego” Mikołaja Reja (1568 rok), „Myśliwiec” Tomasza Bielawskiego (1595 rok), „O psach gończych i myślistwie z nimi” (1608 rok) i „Myślistwo z ogary” (1618 rok) hrabiego Jana Ostroroga. Przypuszcza się, że psy te były znane i bardzo popularne w Polsce już od XIV wieku, kiedy to polowania były jedną z najbardziej popularnych szlacheckich rozrywek. Rasa niemal wyginęła, odtworzona została dopiero w połowie XX wieku przez Piotra Kartawika, który sprowadził kilka czworonogów z terenów Litwy i opracował wzorzec rasy zarejestrowany w FCI w 1966 roku.

Co należy wiedzieć o temperamencie tej rasy psa?

Ogary to psy myśliwskie wyhodowane do pracy w sforze, więc muszą być niezwykle towarzyskie i dogadywać się z innymi psami, a także z opiekunem. Nie są stworzone do zabijania, a jedynie do pomocy myśliwemu w wytropieniu i zaganianiu zwierzyny, dlatego mogą żyć z innymi zwierzętami w domu, pod warunkiem, że będą wcześnie socjalizowane. Do obcych ludzi mogą podchodzić z niewielką rezerwą i sygnalizują, gdy dzieje się coś niepokojącego, czasami wykazują się terytorialnością. Nie są to czworonogi bardzo ruchliwe, lubią długie i jednostajne spacery bez nadmiernych szaleństw, a kiedy mają sposobność, odpoczywają. Są inteligentne, a co za tym idzie mogą być oporne na szkolenie. Psy myśliwskie wymagają regularnych ćwiczeń, podobnie jak inne zwierzęta pracujące. Ogar potrzebuje codziennych i spokojnych spacerów. Trzeba uważać, aby go nie przekarmiać, gdyż ma skłonność do tycia.

Co należy wiedzieć o pielęgnacji tej rasy psa?

Wystarczy przeczesać psa od czasu do czasu. Szczególną uwagę należy poświęcić uszom, które powinno się czyścić regularnie.

Jest to rasa stosunkowo zdrowa, która doskonale znosi polskie warunki klimatyczne. Najczęściej pojawiają się stany zapalne uszu i problemy z oczami. Notuje się sporadyczne przypadki padaczki. Zalecane badania: oczy, uszy.

Pies rasowy – pinczer średni

Oto zewnętrzne cechy charakterystyczne dla tej rasy psa:

1). Głowa – ciężka, z profilu prostokątna, o wydłużonej kufie.

2). Oczy – łagodne, ciemnobrązowe, skośne.

3). Szata – włos średniej długości, gruby, z gęstym podszerstkiem.

4). Uszy – długie, wiszące, zaokrąglone na końcach.

5). Ogon – gruby, pokryty długim włosem w dolnej partii, nisko osadzony.

6). Umaszczenie: czaprakowate – czarny lub ciemnoszary korpus (jakby spalony), podpalanie na głowie, uszach, nogach, płowe w różnych odcieniach od żółtego do cynamonowego – najbardziej pożądanego, białe znaczenia dopuszczalne są na koniuszkach łap, na piersi i głowie (strzałka).

7). Waga: pies (25-35 kg); suka (20-26 kg).

8). Wysokość: pies (56-65 cm); suka (55-60 cm).

Należy wiedzieć, że ta polska rasa psów myśliwskich, charakteryzuje się doskonałym węchem i pracuje tzw. dolnym wiatrem. Jest bardzo ceniona ze względu na swoje walory użytkowe, jednak coraz częściej pojawia się w domach jako towarzysz rodziny. Ogar jest duży, bardzo wytrwały i samodzielny w pracy, a jego sylwetka zwarta, atletyczna oraz grubokoścista. Porusza się spokojnym kłusem, a kiedy poluje, dość ciężkim galopem. Wyraźny jest dymorfizm płciowy – samiec jest większy i bardziej masywny, a samica mniejsza i delikatniejsza. Psy te wydają z siebie podczas tropienia dźwięki czyste i donośne, o zmieniającej się tonacji, suki zwykle i wyższych tonach. Długość życia tej rasy psa wynosi 12-13 lat.

Dodatkowa uwaga – ogary były popularne i bardzo często pojawiały się w polskiej literaturze. Najbardziej znane dzieła, w których możemy o nich poczytać to „Pan Tadeusz” Adama Mickiewicza (1834 rok) i „Popioły” Stefana Żeromskiego (1902 rok).